جهانی که امروز در آن زندگی میکنیم از گذشتههای دور محل سکونت بشر بوده است. انسانهای اولیه غذای خود را از راه شکار تأمین میکردند و برای حفاظت از خود در مقابل حمله حیوانات وحشی و عوامل طبیعی مانند برف و باران و آفتاب سوزان به غارها و سرپناهها روی آوردند. آنها در اوقات فراغت، روی دیوارهای صاف غار نمادی سمبلیک از حیواناتی که شکار میکردند. نقاشی کردند؛ به این ترتیب اولین آثار و نشانههای زندگی و حیات که همان نقاشی غارها بودند به یادگار باقی ماندند نقاشیهای غارهای لاسکو «Lasco» در جنوب فرانسه و التميرا «Altamira» در شمال اسپانیا جزو اولین آثار باقیمانده از انسانهای نخستین است. دستیابی به گیاهانی نظیر گندم و جو و کشف آنها در زمین، بشر را زمینگیر کرد و دیگر حاضر نشد محل اسکان خود را ترک کند او مجبور بود از زمینهای خود در مقابل تعرض و تجاوز دیگران حفاظت و دفاع کند. با تشکیل خانواده و ازدیاد هر قوم و گروه و دستهای که در یک جا گرد هم جمع شده بودند، به تدریج اجتماعات کوچک بزرگ شدند و بهصورت کلنیهای شهری درآمدند. زیرا غارها و سرپناهها جوابگوی انبوه جمعیت نبودند و لذا ایجاد محل سکونت یکی از مسائل مهم و از ضروریات بشر شد.
کتاب معماری از آغاز تا مدرنیسم با همکاری مشترک مهدی میردانش و جمالالدین هنرور گردآوری شده و توسط انتشارات رهروان پویش در 125 صفحه منتشر شده است.